Zijn droom najagen. Dat is waar Max van Kempen (18) momenteel druk mee bezig is. Als jongste ultra-cyclist van de wereld timmert hij hard aan de weg om zijn droom als profwielrenner waar te maken. Maar hoe val je op als door corona de wedstrijden niet meer doorgaan? Max had het antwoord en neemt ons mee in zijn verhaal. Zijn Road To Italy.
Kleinste wielrenfiets ter wereld
Het begon allemaal toen hij 7 jaar was. “Daarvoor had ik niks met fietsen. Ik vond er niets aan en heb zolang mogelijk op zijwieltjes gefietst. Tot er in ons dorp een wielrenner was die in drie weken 10.000 km ging fietsen. Iedere dag zat ik op dat bankje om te kijken hoe hij langsfietste. Eén jaar later fietste ik mijn eerste 100 km op mijn eerste wielrenfiets. Dat is wereldwijd nog steeds de kleinste wielrenfiets die er ooit gemaakt is. Het jaar daarop 180 km en het jaar daarna fietste ik in vier dagen 738 km.”
Wedstrijden
Hij begon met eigen evenementen fietsen in de duursport. “Ik heb me aangesloten bij de Pijnenburg, de Tilburgse wielerclub, om te kijken of ik ook wedstrijden kon fietsen. Ik ging met buikpijn naar iedere training. Bij de wedstrijden in de jeugd viel ik in een gat. In plaats van 180 km waren de afstanden bij de wedstrijden slechts 20 km. Ik was gewend om lange afstanden te fietsen. Tegen de tijd dat ik opgewarmd was zat ik weer in de auto terug naar huis. Ik ben heel licht, dus in een sprint kon ik niet mee. Ik werd eraf gereden en gedubbeld in een rondje. Deelnemers hadden het over het aantal mensen die ze gedubbeld hadden terwijl ik het had over die ene boom die langs de kant stond. Maar hoe ouder ik werd, hoe beter het me afging. Ik ben overgestapt naar BEAT Cycling in Rotterdam. Lange tijd liep ik met veel blessures en was wielrennen nauwelijks mogelijk. Ik kampte met een schouderblessure en oververmoeidheid wat de nasleep van een operatie was. Het duurde maar liefst twee jaar. En toen kwam corona.”
Klimmen
“En toen was het klaar. Ik was gestopt bij BEAT Cycling, had geen team meer en wedstrijden lagen stil. Je kon wel trainen, maar waar train je voor als je geen doelen kan stellen? Door de coronasituatie kon ik in 2020 concluderen dat ook in 2021 niet veel door zou gaan. Wel was ik erachter gekomen dat mijn kwaliteiten liggen in het klimmen. In Nederland valt het niet mee om jezelf daar in te ontwikkelen dus week ik uit naar de Ardennen en Italië. Daar leer je pas echt wat klimmen is. Het moment dat je iemand inhaalt op een klim is fantastisch. Ik houd altijd bij als ik in Limburg fiets hoe vaak ik word ingehaald. Dat is op één hand te tellen, dus dat is prima. Dit seizoen ben ik pas één keer ingehaald tijdens een klim en dat was door een profwielrenner van Alpecin-Fenix. Dat geeft een kik.”
Independent Cycling Team
Als renner ben je op jezelf aangewezen. Nu alles stil lag wegens corona was dit hét moment om op te vallen. Max maakte plannen. “Ik had mijn eigen team opgestart: Independent Cycling Team. Ik had veel tijd om na te denken op de fiets. Met het gezin gaan we jaren lang naar Caorle in Italië op vakantie, daar kennen we de mensen inmiddels. Wat nu als ik van Nederland naar Italië ga fietsen in vier dagen? Dat is 1300 tot 1400 km. Dat ga ik doen. Zonder er goed over na te denken had ik het uit enthousiasme al tegen aardig wat mensen verteld: ‘Ik ga binnen vier dagen naar Italië fietsen’. Ik kon nu niet meer terug. Twee weken later ging ik het uitwerken en bleek dat ik gemiddeld 350 km per dag met in totaal 17.000 hoogtemeters moest gaan fietsen. Gekkenwerk. Bizar. Maar genoeg uitdaging. Mijn ouders stonden vrij snel achter me omdat het nu tijd was om mijn kans te pakken.”
“Ik ben mijn team gaan vormen met als eerste mijn fysio Rinus Pauel uit Leuven en mijn personal trainster Paulien van PT Coffeeclub. Toevallig ken ik Maurizio Fondriest, een Italiaans oud-wereldkampioen en winnaar van Milaan – San Remo. Ik heb hem vroeger leren kennen en altijd goed contact onderhouden. In Italië zochten we hem regelmatig op. Dus ook met hem was contact gelegd. Ondertussen hebben we een website ontwikkeld en kon er gedoneerd worden, heb ik mijn eigen kleding ontworpen en besteld en ben ik sponsoren gaan zoeken. Mijn eigen kleding werd later gevuld door verschillende sponsoren zoals Rooi Pannen, de school waar ik op zit, Fondriëst, TvK Tuinonderhoud en als kers op de taart een internationale sponsor. Namelijk Lampo, een Italiaanse reisorganisatie die me ook geholpen heeft bij de finish. Het is echt bijzonder dat sponsoren, maar ook donateurs geloven in jouw verhaal.”
Road to Italy
Na maanden voorbereiden en héél veel trainen was het op 13 juli zover. “Ik had de start zelf georganiseerd en tot in de details geregeld. Het was echt professioneel aangepakt. Leo Alkemade, wielerfanaat, kwam ook nog een nummer zingen en reed de eerste kilometers mee samen met zijn zoontje. Dat was echt een toffe verrassing. Om 21.00 uur was het zover en ging ik van start. Een camper, gepersonaliseerde volgauto en een volledig team bestaande uit een personal trainer, fysio, mentale ondersteuners, een cameraman reisde mee en iemand voor de voeding. De materialen waren goed en alles hadden we voorbereid. Wat kon er misgaan?”
“We reden weg aan de start en tot België was het droog. Ik wilde niet te veel weersvoorspellingen weten. Ondertussen gaf hij in België code rood aan. En inderdaad, in België begon het te regenen. Het bleef regenen. De hele nacht. We zijn geëindigd in Luxemburg na 17 uur fietsen en 330 km op de teller. Ik had twee setjes kleding per dag klaarliggen. Alle kleding is de eerste dag er doorheen gegaan en we hebben zelfs regenkleding bij moeten kopen samen met wat extra materiaal bij een lokale fietsenwinkel. Zonder dat we het wisten werden gebieden getroffen door zware weersomstandigheden en heftige overstromingen. Putdeksels schoten omhoog. Het was bizar. De campings mochten we niet meer op wegens overstromingsgevaar dus weken we uit naar een hotel. De volgende dag stapte ik weer op de fiets. De rivier naast ons was net een wildwaterbaan. Containers en bomen kwamen voorbij gedreven. Bergop was de enige optie, maar toen we daar aankwamen ging het luchtalarm af. Dus gingen we terug naar het hotel om een reserveplan op te stellen. En dat was met de auto Duitsland inrijden in de hoop op beter weer. Maar ook daar was de noodsituatie uitgebroken en mensen overleden zelfs door de bizarre weersomstandigheden. Het voelde niet goed om de fiets op te stappen en dus reden we verder. Midden Duitsland stapte ik weer op mijn fiets en op dat moment begon het weer te regenen. Ik fietste tot midden Oostenrijk en de eerste bergen zaten er op. Ondanks de regen kon ik mijn ding doen.”
De Timmelsjoch
“Dag 3. De zwaarste dag met de Timmelsjoch; een klim van 30 km met 2.000 hoogtemeters. Het was zwaar, maar het ging me goed af. Vanaf de top van de grensberg zie je Italië, daar scheen de zon. Tijdens de afdaling kreeg ik met 70 km/u een klapband. Doodeng. Ook zagen we een berg liggen die waar niemand op gerekend had. Een klim van 1.600 meter met een percentage van 14%. Sommige stukken zelfs 22%. We eindigde bij het huis van Maurizio Fondriëst. We werden als familie ontvangen en mochten blijven eten en slapen. Hij had wat oud-profwielrenners verzameld om een flink stuk mee te fietsen met me. Maurizio is een stille Italiaan, altijd denkend. Dat wist ik. Mijn doel was om de juiste mensen tijdens mijn rit aan te spreken en dat is gelukt. Maurizio gaf aan dat hij manager is van Italiaanse wielrenners onder de 23 jaar. Hij wilde me helpen. Vanaf het moment dat we met Fondriëst en de rest op de fiets stapte realiseerde ik me dat het één grote test was. Flink gassen dus. Er zijn stukken dat we 43 km/u gemiddeld fietsten. Halverwege zag ik een berg op ons wachten. Ik ben weggesprint bij de mannen en die berg als een maniak opgereden. Met als resultaat dat ik boven stond te wachten op een oud-wereldkampioen en zijn mannen. Ze waren onder de indruk. Dat was geweldig.”
Finish
“De laatste 180 km waren zwaar. Ik wist dat op het vakantiepark, bij de finish, mijn moeder, mijn broer en een paar vrienden stonden te wachten. Zij waren overgevlogen. We hadden muziek op de auto en ieder nummer leek perfect voor dat moment. Ik zat helemaal in de euforie. Ik naderde de finish met het nummer ‘Blah, Blah, Blah’ van Armin van Buren. Enigszins herkenbaar omdat veel mensen me in het begin niet serieus namen en ik het nu toch flikte. Ik zie m’n vader staan, fiets de bocht door en het eerste wat ik zag was m’n moeder. Heel emotioneel. Er waren nog meer mensen overgevlogen als verrassing. Het plaatje was compleet. Ik heb mijn verhaal mogen doen aan de Italiaanse pers en we hebben de dag met z’n allen afgesloten. De volgende dag vertrokken we weer terug naar Nederland. Met nieuwe doelen.”
Toekomst
“Fondriëst heeft aangegeven dat de testresultaten belangrijk zijn. Dus nu ben ik hard aan het werk voor de beste resultaten zodat de volgende plannen gemaakt kunnen worden. In oktober ben ik opnieuw naar Fondriëst gegaan om mijn nieuwe fiets op te halen. Ik blijf dit proces doen onder mijn eigen team. Ik wil graag mensen meenemen in mijn reis van wielrenner naar topsporter naar misschien wel profwielrenner. Samen met Fondriëst. In de toekomst wil ik meer mensen met een passie betrekken bij Independent Cycling Team zodat het niet alleen om mij draait. Hopelijk fiets ik over een paar jaar voor een internationaal profteam. Ik zet er in ieder geval alles voor opzij!”
